Μπορεί λοιπόν να εγκρίθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση κονδύλια Συνοχής 378 δισεκατομμυρίων, μπορεί να εγκρίνονται 380 χρηματοδοτικά προγράμματα για τους δήμους, μπορεί τα 92 δισεκατομμύρια να προορίζονται για να κάνουμε πράσινους τους δήμους μας (πεζοδρόμια κλπ), αλλά αυτά όπως και τα προηγούμενα δεν θα φτάσουν ποτέ στις γειτονιές μας.

Πρώτα από όλα διότι κανένας δήμος πλην ελαχίστων, δεν θέλει να τα χρησιμοποιήσει για το σκοπό για τον οποίο δίνονται και ύστερα διότι δεν υπάρχει μηχανισμός με τεχνογνωσία για να τα απορροφήσει.

Ετσι πολύ απλά από τα 2.519.906.651 ευρώ που εγκρίθηκαν στην Περιφέρεια Αττικής για υποδομές Περιβάλλοντος (ΕΣΠΑ 2014-2020) απορροφήθηκαν μόνο τα 718.843.557 ευρώ. Τα 1.801.063.094 επιστρέφονται. 27,3 εκατομμύρια ευρώ ανά δήμο.

Μιλάμε για Βιώσιμη Αστική Ανάπτυξη και Κινητικότητα, μιλάμε για διαχείριση Πρασίνου και Βιοποικιλότητας, μιλάμε για φιλικές, ανθεκτικές, βιώσιμες και ασφαλείς γειτονιές… αλλά στην ουσία τίποτα από αυτά δεν δρομολογείται.

Τρανό παράδειγμα οι Παιδικές Χαρές που φτιάχτηκαν μέσα στις πόλεις με λεφτά που προορίζονταν για την προστασία του Υμηττού. Η τα αντιπλημμυρικά έργα στα ρέματα με τσιμέντα για την διατήρηση της βιοποικιλότητας.
Το Πράσινο Ταμείο έχει δώσει πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ για τσιμέντα στις πλατείες με σκοπό το περιβαλλοντικό ισοζύγιο.

Και δεν εξυπηρετείται κανένας από τους σκοπούς, διότι δεν υπάρχει πραγματική βούληση και νομικό πλαίσιο που να υποχρεώνει αλλά και να εξυπηρετεί αυτούς τους σκοπούς.

Πρώτα από όλα δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο ούτε έλεγχος, παρά τις δεσμεύσεις της Ελλάδας  και την Εθνική Στρατηγική για την Κλιματική Αλλαγή που να υποχρεώνει τους δήμους να εκπονούν εναρμονισμένα Επιχειρησιακά Προγράμματα και να τα εφαρμόζουν με συνέπεια.

Δεν υπάρχει εφαρμοστικό νομικό πλαίσιο που να υποχρεώνει τους δήμους να τηρούν τις προδιαγραφές διαμόρφωσης των δρόμων (1,5 μέτρο ελεύθερο πεζοδρόμιο). Αντίστοιχα δεν υπάρχει κανένα νομικό πλαίσιο, ούτε έλεγχος στην διατήρηση του πρασίνου.

Ούτε βέβαια υπάρχει κανένας πραγματικός έλεγχος στα Σχέδια Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας ούτε υποχρέωση για την πραγματοποίησή τους. Οι δήμοι εκπονούν μη ανθρωποκεντρικές, κυκλοφοριακές μελέτες που τις ονομάζουν ΣΒΑΚ και απλά παίρνουν τα χρήματα για να πληρώσουν αυτοαναγορευόμενους μελετητές. Και βέβαια για τα ελάχιστα στοιχεία βιώσιμης κινητικότητας που υπάρχουν, δεν υπάρχει καμία δέσμευση και προγραμματισμός υλοποίησης.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στον τομέα της Κοινωνικής Συμμετοχής και του Κοινωνικού Ελέγχου. Κι εδώ έχουμε γεμίσει από κείμενα ευχών. Ούτε ανοιχτά και ανακτήσιμα δεδομένα υπάρχουν, ούτε υποχρέωση δημοσίευσης επεξεργασμένων μεταδεδομένων, ούτε υποχρέωση πραγματικής διαβούλευσης και κοινωνικής συναίνεσης. Βλέπουμε σε δήμους των 70.000 κατοίκων να γίνεται διαβούλευση με 2-3 άτομα και αυτό να θεωρείται επαρκές και νόμιμο. Ακόμη και η διαδικασία της «Διαύγειας», έχει μπουκώσει με εκατομμύρια μη αρχειοθετημένα, μη ανακτήσιμα και μη ανιχνεύσιμα έγγραφα.

Άλλο ένα παράδειγμα είναι η καθαριότητα που συνδέεται άμεσα με την ανακύκλωση ως η μοναδική πια βιώσιμη λύση. Ούτε εδώ υπάρχει καμία υποχρεωτικότητα παρά μόνο ευχές και συνεχείς παρατάσεις. Ούτε εδώ υπάρχουν στοχευμένες χρηματοδοτήσεις. Τις εξελίξεις τις καθορίζει η αγορά και όχι οι κοινωνικές ανάγκες.

Για όλα τα παραπάνω και για πολλά άλλα που θα εξασφάλιζαν μια φιλική, ανθεκτική και βιώσιμη γειτονιά χρειάζεται νομοθέτηση. Και η νομοθέτηση μπορεί να γίνει μόνο από κόμματα που πιστεύουν πραγματικά, έχουν επεξεργαστεί και κυρίαρχα υπερασπίζονται το Περιβάλλον, τον Συμμετοχικό Πολίτη, τα ανοιχτά δεδομένα και την βιώσιμη ευημερία ως κυρίαρχες πολιτικές για να αλλάξει η ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε.

Το «Πράσινο και Μωβ» είναι μια συνεργασία κομμάτων που έχουν ως βασικό τους προγραμματικό, θα έλεγα και ιδρυτικό τους στίγμα, αυτές τις πολιτικές. Η είσοδο του στην Βουλή με το πλαίσιο συνεργασιών που απαιτείται για την εξασφάλιση κυβέρνησης, μπορεί να επιτύχει τέτοιου είδους εφαρμογές, ώστε η ζωή στις γειτονιές μας να αλλάξει ποιότητα.